Një vajzë e fejuar ka pakën/aqësi për jetën se/k su ale që i ofron partneri i saj. Vajza thotë që djalin e das/h uron, ama mungesa e këna/qës isë në marr/ëdhënie in/t i me po e bën të dy/shojë për jetëgj/atësinë e kësaj fejese. Kjo është historia e rrë/fyer.
“Disa ndoshta edhe do të më paragjy kojnë, ama ky është kthyer në një problem ser/ioz për lumturinë time.
Jam një vajzë e re e lindur në Pukë, por jam rritur në Itali. Jam e fejuar prej vitesh me një shqiptar, të cilin e d ashuroj.
Por i fejuari im ka pro/bleme në sh/trat. Nuk më kë/naq as mua as veten.
Kështu ka qenë që në fillim, por unë nga dashuria që ndjeja e pata anash/kaluar. Ama tani që na afrohet vendimi për martesë, kur e kujtoj sa kot është se/ksi me të, e sa kot është ai në shtrat, jam në dilemë. Gjysma e jetës është në dhomën e gj/umit, e kështu siç jemi ne as fëmijë rr ezik nuk do të arrijmë të konc/eptojmë. I kam kërkuar disa herë të kërkojmë këshillim ose të vizitohet sepse nuk arrin t’më bëjë gjë, por ai nuk pranon, në rregull jam thotë.
Madje më fa/jëson se unë nuk e dashuroj, kur në fakt unë nga da/shuria po më nx/ihe t jeta e më ikën rinia pa shi/juar këtë akt normal për këdo.
Kam pretendime në këtë aspekt. Vetëm debatojmë dhe vetëm zi/hemi. Kur pa jtohemi, sa shkojmë prapë është një tm/err dhe sërish z/ihemi për javë të tëra. Kështu nuk po më shtyhet më. Çfarë duhet të bëj? A duhet të ndahem? Se ai nuk pranon të vizitohet…”, shkruan ajo.
