Në mesjetë kishte jetuar një grua në Indi, e cila si kafshë shtëpiake, kishte një piton (gjarpër) të cilin e donte shumë.Mirëpo, ky gjarpri i saj prej 4 metrash papritmas filloi të mos e hante ushqimin.
Pas disa javësh të përpjekjeve të pronares së shqe tësuar për ta ushqyer, duke i ofruar çdo gjë që një gjarpër mund të dëshironte të mb yste dhe hante, gruaja e dësh përuar gjarprin e çoi te veterinari.
Pasi e dëgjoi tërë tregimin dhe mundimin e pronares, veterinari e pyeti: “Gjarpri juaj a fle me ju gjatë natës, a mbështillet rreth jush, a ju afrohet shumë afër dhe shtrihet përgjatë jush me tërë gjatësisë së tij?”
Gruaja u befasuar me shumë shpresa u përgjigj:
“Po! Po! Ai këtë e bën çdo ditë, dhe kjo po më pik ëllon shumë, sepse e shoh se ai po kërkon diçka nga unë, kurse unë nuk po mund t’i ndihmoj që ai të ndihet më mirë.”
Veterinari me një ton të shq etësuar me një frymë u përgjigj:
“Zonjë, pitoni juaj nuk është i së murë, ai është duke u përgatitur për t’ju ngrënë juve.
Ai, çdo herë, duke rrëshqitur dhe duke ju “përqafuar”, duke u mbështjellë rreth trupit tuaj, po e verifikon madhësinë tuaj, për ta vlerësuar se sa ‘ka fshatë’ e madhe jeni, dhe sa duhet të jetë ai para sul mit.
Andaj nuk po ha, në mënyrë që të ketë hapësirë të mjaftueshme e të ju ‘rehatojë’ më lehtë pasi t’ju mb ysë dhe t’ju gëll tisë.”
Mesazhi i tregimit është:
Duhet t’i njohim gjarpërinjtë rreth nesh dhe qëllimin e tyre të vërtetë.
Vetëm për shkak se dikush në afërsinë tonë na “përqafon” ose na do, nuk do të thotë se qëllimet e tij janë të mira.
Thuajani këtë tregim me miqve tuaj dhe tregojuni atyre për “gjarpërinjtë” përreth tyre!