Gjithmonë e kam ndjerë që jeta është më e mirë pasi bën dyzet vjeç. Unë rrëfej që kam gjetur çelësin e jetës, për të folur e për të ngushëlluar ata që po vinë drejt nesh, drejt 40-vjeçarëve.
Edhe sot, kam sigurinë absolute të kësaj të vërtete dhe pyes veten nëse do të ketë një ndryshim kaq të madh dhe pozitiv në një dekadë tjetër, si në këtë fazë të jetës sime.
Jeta bëhet më e lehtë, më e thjeshtë, më e gjallë. Pra, shumë gjëra pushojnë së ekzistuari, ndërsa të tjerat pushojnë së qeni të rëndësishme.
Revolta zhduket, si dhe ndjenjat e fajit dhe çdo keqardhje. Ajo që një herë të ka lënduar apo mërzitur thjesht pushon së qeni. Dhe shqetësimi për opinionin e të tjerëve është diçka që nuk kalon përmes mendimeve të tua.
Dhe nuk do të ishte e drejtë të thuhet se ky transformim vjen nga asgjëja. Kjo metamorfozë vjen me të gjitha gabimet e së kaluarës, shuplakat në fytyrë, zhgënjimet, frustrimet dhe madje edhe dhimbjet që transformohen në mësim falë të tjerëve.
Të shikuarit prapa ju bën të shihni shumë gabime. Për një kohë të shkurtër kjo gjithashtu mund të jetë shkak për turp, por atëherë, sigurisht, e kuptojmë se gjëja e gabuar ka shërbyer për të na treguar saktësisht se ku jemi: në kohën e duhur.
Marrëdhëniet janë më të mira, njerëzit rreth nesh janë ata që duan të qëndrojnë, dhe ne, gjithashtu, jemi me ata që duam. Në këtë jetë asgjë nuk është rastësisht, madje edhe ata që kalojnë rrugën tonë, vetëm për një moment, kanë diçka për të na mësuar, vetëm kushtojini vëmendje.
Në të dyzetat ke ndjesinë sikur nuk ke nevojë për askënd!
Jo nga krenaria apo diçka e tillë, por mungesa e romantizmit të tepërt të vjetër na lejon t’i shohim gjërat siç janë me të vërtetë.
Miqtë bëhen një nga gjërat më të mrekullueshme që keni. Takimet me disa të mbetur pas disa dekadash dhe të gjitha prirjet dhe ndërlikimet e viteve histori së bashku. Unë besoj se kjo është një nga dhuratat më të mëdha të jetës!
Puna nuk është më barrë dhe bëhet e lehtë. Në fund kuptojmë se çdo punë me të vërtetë është dinjitoze. Çdo gjë bëhet një arsye për rritjen personale. Asgjë tjetër nuk vjen me dallgë, ashtu si kohët e mëparshme.
Lidhjet familjare bëhen shumë më të mëdha. Shikon kohën që kalon në fytyrat e atyre që i duam më së shumti: prindërit dhe fëmijët tanë. Si na dhemb të shohim ata që na dhanë jetën duke humbur kështu gjallërinë e tyre.
Dhe sa krenar duhet të jemi tek shohim pasardhësit të rriten ashtu si ne dikur, duke përsëritur të njëjtat gabime dhe duke zbuluar ngadalë përgjigjet e sakta, rrugën që askush nuk ta mëson: shtegun individual të secilit.
Koha më në fund mëson një perceptim të ri të jetës, në vetvete dhe prej aty ndryshon gjithçka. Pesha mbi shpatulla bëhet vullneti për të jetuar, për të shfletuar, për të mësuar të luash në jetë, për të bërë diçka që nuk e ke bërë kurrë, për të shijuar jetën, para se të përfundojë.
Nuk është frika e vdekjes, është dëshira për të jetuar jetën siç nuk është bërë kurrë më parë, me perceptimin e pjekur tashmë që vetëm vitet të lejojnë ta kesh.
Rinia mund të ketë bukurinë e saj, por është plot me injorancë dhe kurrë nuk do të ketë perceptimin e dikujt në të dyzetat dhe kjo është ajo që i ngushëllon të gjithë ata që kanë frikë të plaken.
Më besoni, jeta përmirësohet shumë gjatë kohës! Edhe në qoftë se gjallëria është e humbur, njohuria e jetës kompenson çdo rrudhë në sy, varje ose kilogram shtesë. Pa marrë parasysh sa dhimbje keni përjetuar, do të vijë koha kur do të përdorni gjithçka që keni mësuar, natyrisht në favor të vetes.