Kam ditur gjithmonë që nëna ime i pëlqen të shpenzojë shumë para për gjëra të panevojshme. Edhe kur babai im ishte gjallë, ata shpesh grindeshin për zakonin e saj të shpenzimit. Babai im ka vdekur prej tetë vjetësh, por zakonet e nënës time janë ende të pranishme. Kur u pensionua, për herë të parë më kërkoi para.
Pensioni i saj nuk mjaftonte për të bërë disa blerje. Sinqerisht, nuk kuptoja se ku shkonin paratë. Sepse unë vetë i blej ushqimin dhe ilaçet për nënën time, ajo ka shumë gjëra, prandaj ku i shpenzon? Dhe pastaj, së fundmi, nëna ime më telefonoi dhe qanë në telefon.
Doli se ajo tashmë kishte grumbulluar kamata për huatë e saj dhe nuk mund t’i paguante. Kur shkova me të në bankë, sytë më dolën nga koka kur dëgjova shumën që më thanë. Pashë një bisedë serioze me nënën time. Doli se ajo tashmë nuk e kujtonte për çfarë i kishte shpenzuar paratë.
Ajo shkoi në shtëpinë e shoqes së saj në qytetin përreth, sepse kishte nevojë për para për udhëtim dhe dhurata. Atje ajo bleu një xhaketë të bukur me lesh, një pallto me lëkurë dhi dhe çizme të reja. Atëherë vendosa t’i propozoj nënës time një marrëveshje biznesi.
Do ta blija pjesën e saj të apartamentit, do të bëhesha pronar i apartamentit dhe pastaj nëna ime do të shkonte në vilë. Paratë që do të përdorja për të blerë pjesën e saj do të shkonin direkt në bankë për të paguar të gjitha huatë. Nëna ime pranoi.
Por pastaj kujtoi se në fshatin ku ndodhej vila, nuk kishte dyqane të përshtatshme ose qendra tregtare. Ishte e shqetësuar se si do të jetonte pa rroba të reja. I thashë që nuk do të ketë nevojë të blejë asgjë në fshat, sepse do të jetonte vetëm me pensionin e saj, kështu që nuk do të kishte kohë të shpenzonte para.